Collega begeleidingskundige Paul heeft een opdracht aangenomen om een team te helpen een steviger positie in te nemen binnen de organisatie. Die positie is wankel door een fusie, personele problemen en onduidelijkheid in het beleid.
Hij wil het vraagstuk op een onderzoekende manier aanpakken, waarbij het team zelf een belangrijke rol speelt. Als sparringpartner verbind ik me met mijn collega, verdiep me in het vraagstuk, maar koester ook mijn distantie. Distantie om ruimte te creëren, nieuwe invalshoeken te kunnen bieden, te kunnen verrassen.
Zo ontstaat in ons gesprek het idee om een drieluik te maken als tastbaar resultaat van dit traject. Van mij vergt het een combinatie van luisteren, vragen stellen, feedback geven, ideeën opperen en eigen ervaringen inbrengen. De vraag ‘gaat dit de goede kant op?’ is een vaste waarde.  Deze rol biedt speelruimte. Ruimte om mijn kennis, ervaring en intuïtie met lef te benutten.