BROT!

Ik kijk op de rug van een voorover gebogen vrouw,
in een eenvoudige jurk.

De linkerarm voor haar lichaam,
behulpzaam bij het gevecht tegen de tranen.

Het jongetje klauwt zich in haar vast
lijkt haar rechterhand te bijten.

‘Nee!’ ze houdt een stuk brood achter haar rug.
Hij vecht zich er happend naar toe.

Het meisje staart haar moeder dwingend aan,
maar heeft haar deel als jongste gehad.

Ze kan zo gaan schreeuwen, huilen of slaan,
in haar ogen woedt de strijd tussen angst en verdriet.

De eerste wereldoorlog is voorbij,
de mannen storten in een daverende leegte,

de strijd van de vrouwen gaat door.
Käthe Kollwitz overbrugt moeiteloos honderd jaar.