Balloërveld

Ik wandel in een ontzielde geschiedenis.
Pingoruïne is een woord op een bord,
heidepaars creëert een ansichtkaart,
mountainbikers nemen de ruimte.

Geen kreten, ritmes, gezangen,
dansen, ruzies, geuren, walmen.
In mijn hoofd schep ik beeld en geluid
tot een goedkope spektakelfilm.

De bomen, het zand, de stenen spreken,
maar ik ben doof voor hun taal.
Als een toerist doorkruis ik het veld
onrustig zoekend tot de schemer valt.

Een sonore ratel benadrukt de stilte,
de nachtzwaluw.
Een eeuwenoude stem spreekt,
versteend blijf ik staan en huiver.