HBO-student Jasper, fors vertraagd in zijn studie, komt naar me toe. We kennen elkaar niet. Hij zit in het vierde studiejaar, maar het lukt hem niet om af te studeren. De drempel van het instituut is een berg voor hem geworden.
Ik stel voor om een stukje te gaan wandelen. Op mijn woorden ‘vertel eens Jasper’ komt hij hortend en stotend met zijn verhaal.  Zijn moeiteloze eerste drie jaar, het stokken in jaar vier, zijn ouders die het niet meer snappen, de moeilijke gesprekken met zijn vriendin, het gebrek aan steun vanuit de studie en zijn eigen frustratie en onmacht.
Ik luister, kijk naar hem, het is soms stil, ik stel een vraag en vertel dat zijn verhaal me raakt. En ook dat het goed is dat hij naar me toe is gekomen en dat ik er van overtuigd ben dat hij het kan. Na een half uurtje zijn we terug en nemen we afscheid; enkele maanden laat hij me weten dat hij is afgestudeerd. De drempel was geslecht. Met aandacht present zijn, compassie tonen: eens te meer wordt me duidelijk waar het in de basis om draait.